Durup durup aynı şeyi düşünüyorum ve soruyorum kendime: “Gerçekten
hayatı yaşayabildin mi?”
Bazen bu düşüncelerimin sonu mutlu bitiyor. Bazen ise
hüzünlü.
“Şunu şunu yapabilirdim” diyorum. Ya da bana tekrar bir şans verilse
diye düşünüyorum. Hayatımı yeniden yaşamak için.
“Ben yine aynı şeyleri
yapardım. Çünkü ben böyle yaratılmışım. Gensel bir durum” diyorum.
Beynim kendi
kendine iki görüşü de savunuyor avukat gibi. Dolduruyorum, boşaltıyorum. Her iki
tarafın eksi ve artılarını koyuyorum terazinin her iki kefesine.
Bir zaman
öyle, bir zaman böyle. Bu tartışmadan bir galip çıkmayacak. Son nefesi
verinceye kadar içimde sürecek bu tartışma.
Bir felsefeci edasıyla devamlı bu
soruyu sormayı seviyorum kendime: “Bu hayatta ne yaparsam bu hayatı yaşamış
olurum?” diye.
