Her gün blog yazmak çok yordu beni...

     Birkaç gündür yine her gün yazı yazmaya başladım ya. Yeni bir şey fark ettim. Yazıları yazdıktan sonra çok bitkin hissediyorum kendimi. 

     Sanki o yazıyla beraber tüm enerjimi de yitirdiğimi hissediyorum. Bu yaşadıklarım üzerine günde sadece bir yazı yazma kararı aldım. 

     Açtığım bu bloğun heyecanı ile günde 2-3 yazı girdiğim oldu. Ama acayip yordu beni. Ne yazacağım diye düşünüp konu bulmak ve o konuları yazıya dökmek hiç de kolay bir iş değil. 

     Köşe yazarları tatilleri çıkarlar ya haftalık. O tatile çıkma yazısını okuduğumda, “Her gün yazmakta ne var. Ne yaptılar da yoruldular da tatile çıkacaklar” diyordum. 

     Meğer hiç de öyle değilmiş. Onlar sonuna kadar tatili hak ediyorlarmış.

Günlük blog yazıları 18...

     Birine o kadar bağırdım ettim. Şimdi düşünüyorum da acaba fazla mı tepki gösterdim? Akşamdan beri kafamı bu meşgul ediyor. Gözüm nasıl döndü de sinirlendim o kadar.

     Müşterilere sinirlenmeyeceğim diyorum. O müşteri zaten sorunu olduğu için bizi arıyor, sinirli olması çok normaldir diyorum. Yaptığımız işin ruhunda bu var diyorum. Hep diyorum da. Çağrıya girince işler değişiyor. Tüm bunları bilmeme rağmen yine de sinirlerime hakim olamıyorum.

     Artık bireyler olarak Müslümanlığı kendimiz yorumluyoruz. Ve yorumladığımız Müslümanlığı gerçek hayatta uygulamaya geçiyoruz. Yani bir kişiye göre gerçek din nasılsa ona göre yaşıyor. Buna bireysel Müslümanlık desek doğru mu olur bilmiyorum. Siz etrafınızda böyle insanlar görmüyor musunuz?

Günlük blog yazıları 17...

     65 yaş üstü, hala akşamları 20:00’den sonra sokağa çıkamıyormuş ya. Ben herkese sokağa çıkma kısıtlaması kalktı diye biliyordum. Bu pandemi sayesinde şunu da gördük ki: Ne çok 65 yaş üstü insanımız varmış.

     Bugün bir olaydan dolayı çok sinirlendim. Yeri göğü inlettim. İşte tamda o anlarda hayatımda radikal değişiklikler yapmayı düşündüm. İnsanlarla arama mesafe koymak olarak adlandırabilirim bu radikal değişiklikleri. Daha önce böyle bir şeye yine yeltenmiş ama başarılı olamamıştım. Bakalım bu sefer ne olacak?

     Bugün o sinirlenmemden sonra anladım ki. O sinir anında insan her şeyi yapabilir. Ve siniri geçtikten sonra yaptıklarına da köpekler gibi pişman olabilir. O yüzden bu durumu kulağıma küpe yaptım.

Günlük blog yazıları 16...

     Günde 5-10 sayfa da olsa kitap okuyordum. Bir ritim tutturmuştum. Ama son günlerde bu ritim bozuldu. Buna canım sıkkın.

     Her gün muhakkak hayatımdaki yanlışları düşünür dururum. Bunu için özel bir çaba harcadığımı düşünmeyin sakın. Günün herhangi bir anında gelir aklıma. “Keşke yapmasaydım” derim. İnce bir sızı hissederim.

     Bu blogda, bir yazıda sadece bir konuyu yazmayıp, birden fazla konu yazacağım için hiç yazma sıkıntısı çekeceğimi düşünmemiştim. Her konudan kısa kısa yazmama rağmen yine de, “Ne yazacağım” sıkıntısıyla karşı karşıyayım.

     Bazen, “İnstagram’da niye hikaye paylaşıyorum ki?” diyorum. Bazen de paylaştıkça paylaşıyorum. Hikayeden geçilmiyor. Nedense hikaye paylaşmaktan soğumaya başladım. Bu nasıl bir psikolojidir anlamadım ki.

Günlük blog yazıları 15...

     Mansur Yavaş’ı parlatmaktan vazgeçin artık. Zaten birinde liderlik özelliği varsa, o bir şekilde ortaya çıkar.

     Az önce Onur Büyüktopçu’nun sunduğu Çarkıfelek’i izledim. Sanki programa biraz daha ısınmış ve davranışlarında biraz daha özgür gibi.

     Son günlerde içtiğim çaylardan tat alamıyorum. Sıcaklardan mı acaba?

     Blogda içimden geçenleri yazmakla yazmamak arasında kalıyorum. Yazdıklarımı okuyanların, “Bu çocuk da hiçbir şey yaşamamış” demelerinden korkuyorum galiba.

     YouTube’da aramalarda öne çıkmak ne kadar da kolay. Video çektiğim bir konuyu blogda yazsam, ilk sayfada olma ihtimalim çok düşük. Ama YouTube’da çektiğim konuyu arattığımda ilk sayfada görebiliyorum kendimi.

     “100 kelime yazmak da ne var ki?” diye içimden geçiren kendime, bu yazı cevap olsun. Zar zor tamamlayabildim 100 kelimeyi.

    

Günlük blog yazıları 14...

     Bugün iki defa elektrik kesintisi oldu evde. İlki, 1 saat kadar sürdü. İkincisi 15 dakika falan. Pandemi öncesine göre çok fazla elektrik kesintisi olmaya başladı. Bana mı öyle geliyor yoksa sizce de bir gerçeklik payı var mı söylediğimde?

     İnstagram’da fotoğraf paylaşıyor ve açıklama kısmına da İngilizce bir şeyler yazıyorlar. Peki niye Türkçe değil? Çünkü İngilizce bir şeyler yazarsan tarz oluyorsun. Ne amaçla yazılırsa yazılsın pek hazzetmiyorum bu durumdan.

     Osmanlı döneminde yapılan şeyleri duydukça ağzımız açık kalıyor. Bir yer inşa ediyorlarsa, orada yaşayan hayvanları da düşünerek yapıyorlar o binayı. Her adımda bir incelik var. İşte şimdilerde bizde eksik olan o incelik. O inceliği tekrar nasıl kazanırız bilemiyorum.

Günlük blog yazıları 13...

     Elon Musk, Johnny Deep’i kafes dövüşüne davet etmiş. Tam bir rezalet. O kadar çok övülen ve örnek gösterilen adam bu mu yani? Gitgide saygım ve sevgim azalmaya başladı Musk’a karşı.

     Artık ne zaman bir çocuk kayboldu haberi duysak hemen yüreğimiz ağzımıza geliyor. “Yine mi?” diyorum içimden. Neyse ki kaybolan 11 yaşındaki Elif, sağ salim bulundu da derin bir ohh çektik hep beraber.

     Siyasetle ilgili dilimin ucuna gelip söylemek istediğim şeyler var ama yine de tutuyorum kendimi. Blogda siyasetten bahsetmeyeceğim. Çünkü karşı taraftaki okuyucularımı kaybetmek istemiyorum.

     Caner Taslaman’ın bir yazısını okudum. Yazısında aslında hurilerin, dişi bir varlık olduklarına dair net bir bilgi olmadığını, bunun sadece yorumdan kaynaklanan bir algı olduğunu söylüyordu.

Günlük blog yazıları 12...

     Bilim adamları niye ateist diye bir video izledim YouTube’da. Harikaydı. Hiç bu açıdan düşünmemiştim olayı. Sizde isterseniz YouTube’a yazın ve izleyin. Bakalım sizler neler düşüneceksiniz.

     İnsanın etrafında muhabbeti seven ve herkesle muhabbet edebilen insanlar lazım. Yoksa bir arkadaş topluluğunda sus pus oluyor herkes. Eğer dediğim gibi bir arkadaşınız varsa, elbet bir yerden başlatıyor muhabbeti.

     Ruhi Çenet yine yollarda. İlk olarak Kilis’e gitmiş. Oradaki Suriye’liler ile ilgili bir video yapmış. Oradan Adana’ya gitmiş. Adana’nın en tehlikeli mahallelerinden birinde video yapmış. Bu çocukta tam bir haberci ruhu var ya.

     Pandemi başladığından beri hiç gazete aldınız mı? Ben hiç almadım. Bu virüs olayları tamamen kalkmadan da almam.

Günlük blog yazıları 11...

     İphone 7 plus ya da 8 plus almayı düşünüyordum. Ama piyasada şu anda plus yokmuş. Bende İphone’un diğer telefonlara bir göz gezdirdim. İphone XR hoşuma gitti. Hem büyük ekran hem de aşağı yukarı plus fiyatında. Bakarsın ondan alabilirim.

     İspanya’da koronavirüs vakaları tekrar artış göstermeye başlamış. Bu nedenle tekrar maske takma zorunluluğu getirilmiş. Biz en iyisini yapmışız. Maske takma zorunlu diyerek. Bu arada bu virüs ne zaman bitecek ya?

     Önüne gelen YouTube kanalı açıyor. Ben bile açtım. Hepimiz parayı vurma derdindeyiz. Ama öyle bi hevesle açılan şeyler hep hüsran be. İnsanlar kanallarına yıllarını vermişler ve bir yerlere gelmişler. Adamlar hak etmiş. Bakalım YouTube kanal açma aşkımız ne zaman sona erecek?

Günlük blog yazıları 10...

     Dün İnstagram’da bir fotoğraf paylaştım. Arkadaşlarımdan biri, “Yaşlanmışsın” dedi. Öyle dedikten sonra fotoğrafıma baktım, “Harbiden yaşlanmış mıyım?” diye. Yaşlanmadığıma kanaat getirdim sonra içim rahatça.

     İnstagram’da ne kadar takip ettiğim siyasi hesap varsa hepsinin takibin bırakıyorum bir bir. Menfaatçi çekişmeleri moralimi bozuyor. Her iki tarafında. Bundan sonra moralimi bozmalarına izin vermeyeceğim.

     İnsan hemen sıkılan bir varlık. Aynı şeyleri yapmaya başlayınca hemen bir sıkıntı basıyor. Artık hafta sonları dışarı çıkıp, bir şeyler içip vakit geçiriyorum. Evde dura dura sokakları çok özledik zaten. Ama bu oturmalar da sıkmaya başladı. Daha başka, daha başka şeyler istiyor gönül. İnsan her hafta farklı şeyler yapabilir mi ki?

Günlük blog yazıları 9...

     Bir önceki yazımda Ayasofya camindeki ilk namazın canlı yayınlanıp yayınlanmayacağını merak ettiğimi söylemiştim. Evet, canlı yayınlandı. Hem de tüm haber kanalları canlı yayınladı. Tarihe tanıklık etmek için ben de bu canlı yayını takip ettim.

     Artık klasikleşmiş bir söylem vardır: “Bu dünyaya çocuk getirilir mi?” diye. Bu yaşadıklarımızdan sonra bunu ciddi ciddi düşünmeye başladım. Bir çocuk için o kadar tehlikeler var ki. İşin en acı tarafı: Bu tehlikeler ailenin içinden de geliyor. Anne-babalar çocuklarını kimden koruyacaklarını şaşırdılar resmen.

     Bu aralar hiç film izleme iştahım yok. Ama bazı zamanlar ise devamlı film izlemek istiyorum. Galiba bu durum, benim bir film izleme kültürümün olmamasından kaynaklanıyor.

     

Günlük blog yazıları 8...

     Bugün tarihi günlerden biri. Ayasofya Cami, bugün kılınacak Cuma namazı ile ibadete açılıyor. 

     Haber kanalları devamlı Ayasofya’ya canlı bağlantılar yapıyorlar. Halk ise Ayasofya civarında dün geceden beri beklemekte. 

     Saat 10:46 geçiyor. Her geçen dakika kalabalığın arttığı söyleniyor. İlk namaza 500 davetli kılacak. 

     Bu durum tartışmaları da beraberinde getirdi tabi. Benim merak ettiğim ise: İlk namaz televizyonlardan canlı yayınlanacak mı?

Günlük blog yazıları 7...

     Günlük blog yazıları bloğumu büyük bir hevesle açmıştım. Hemen çok okunmaya başlar diye düşünmüştüm. 

     Ama bırak okunmayı Google’da indekslenmiyor bile. İndeks alması için yok bu yapılacakmış, yok şu yapılacakmış falan filan. 

     Hiç uğraşamam. Ben devamlı resim aramaktan bıktığım için artık yazılarıma resim koymayan adamım. Buna mı takılacağım? 

     Ben yazarım. İster indeks alır ister almaz. Umurumda değil. Ama ne zaman indeks almaya başlayacak, yani Google’dan organik ziyaretçi gelecek merak etmiyor da değilim hani.

Günlük blog yazıları 6...

     Bizim buradaki A101’in devamlı iç dekorasyonunu değiştiriyorlar. Bir türlü karar veremediler. Bir zaman çitosları bir yerde buluyorsun, bir başka zaman bambaşka bir yerde. Ama bu sefer ki daha bir ferah olmuş. Geniş geniş.

     Markette tam kasaya giderken, pat önümde dolu bir market arabası peydah oluyor. İçimden, “Benim birkaç şeyim var. Siz dünyaları almışsınız. İzin verirseniz ben hemen geçeyim” demek istiyorum. Ama demiyorum tabi. Şu da var ki: Dolu market arabasının kasadan geçmesi de o kadar uzun sürmedi.

    Bu aralar en çok söylediğim şey: Bizi sömürüyorlar. Yaptığımız işlerin karşılığı asla 2 bin 324 lira değil. Buna bir dur demem lazım ama nasıl?

Günlük blog yazıları 5...

     Norm Ender’in Konu Kilit şarkısında söylediği, “Bu sene kıymete bindi bizim hip hop kültürü” sözünü düşündüm. Hakikaten ne oldu da bu sene hip hop ya da rap patladı gitti?

     Bu aralar Elanur’un Sakin şarkısını çok dinliyorum. Onu da yeni tanıdım. Trendlerde görünce dinledim ve beğendim.

     Ölmeden önce yapılacaklar listesi yapsam mı diye düşünüyorum. Bu tür listelere karşı ön yargılıydım ama artık düşüncem değişmeye başladı.

     Kişisel gelişimciler olsun ya da hayatta belli bir noktaya gelmiş, bir şeyler başarmış olan insanlar olsun dedikleri şey: “Yurt dışına çıkın. Yeni yerler görün” Tamam, iyi güzel de. Bu insana neler katıyor, bunun üzerine derin bir analiz yapanı görmedim.

Günlük blog yazıları - 4

     Bu aralar YouTube trendlerde yeni yeni rap şarkıları görüyorum.

     Rap dünyasına derinden bir hakimiyetim olmadığı için rap yapanları tanımıyorum.

     Belki daha öncede vardılar, belki de ilk defa çıkıyorlar. Ama olsun, çeşitlilik iyidir.

     Dün bir tane masa tenisi oyunu indirdim. Baya sardı. O kadar ki 10 dakika sonra neredeyse telefonu fırlatıyordum sinirden. Bir el atayım yine ben.

     İnsan öldükten sonra vücudunu hiç önemsemiyor. Mesela Seyfi Dursunoğlu öldükten sonra vücudunun kadavra olarak kullanılabileceğini söylemiş.

     Öldükten sonra vücuduma öyle bir şey yapıldığını düşünmek bile irkiltici.

     Demek ki ben daha o kafaya gelemedim. Bu arada Seyfi Dursunoğlu’nun vücudu gömüldü. Kadavra olarak kullanılmadı.

Günlük blog yazıları 3...

     Seyirci olmayan hiçbir şeyde tat yokmuş gerçekten. Yaparsın Aşkım da seyircisiz çekiliyor. Bence çok tatsız.

     Netflix sonunda tası toprağı toplayıp gidecek ülkemizden. Yeni çekmeye başlayacağı dizilerin hepsini birer birer iptal etmeye başlamış çünkü.

     Kanal D, Aşk-ı Memnu’nun final bölümünü Çarşamba akşamı saat 20:00’de yayınlayacakmış. En son bölümde alabileceği maksimum reytingi alma peşinde. Bence çok iyi bir fikir.

     Sonunda Başakşehir şampiyon oldu. Adamlar hak ettiler. Ama şu da var: Üç büyükler böyle yönetildikçe daha çok kulüp şampiyon olur. Yakında Trabzonspor’da olur bir başka Anadolu kulübü de.

     Evdeyken kendimle vakit geçirmeyi seviyorum ama dışarıda sevmiyorum. Dışarıda illa birisi yanımda olmalı. Tat almıyorum kendi başıma.

Günlük blog yazıları - 2...

     Bu aralar varsa yoksa İnstagram. Günde kaç saat kullanıyorum kim bilir. Herkes orada.

     Maske hayatımızın bir parçası oldu gibi. Peki ya sizce?

     Esra, Tutunamayanlar’ı okumuş ve anlamamış. Tıpkı benim gibi. Edebiyat fakültelerinde okutulan bir kitap olduğu için yeniden okumaya çalışacakmış.

     Sabahın o kendine has kokusuna hastayım.

     Haftalar sonra Galatasaray kazandı. Dün evimizde Göztepe’yi 3-1 yendik.

     Haberler milletin psikolojisini bozuyor. Bence haber orucuna girin. Haber kanallarının saat başı bültenleri gündemden haberdar olmak için yeterli. Ki internet çağındayız. Ona bile gerek olmayabilir.

     Kediler sıvıdır diye bir muhabbet var. Bunu da yeni yeni öğrendim. Kediler olur olmadık yerlerden geçebildikleri için kediler sıvıdır diyorlarmış.

Günlük blog yazıları - 1...

     Yıllar sonra İnstagram profil fotoğrafımı değiştirdim.

     Piyasada İphone 7 plus ve 8 plus telefon yok. Teknosa,Vatan ve Turkcell şubelerinden birine sorduk yok.

     “Önceki yaşlarımda hayatı yaşayabildim mi?” sorusuna kafayı takan bir ben değilmişim. Esra’da bu konu üzerine kafa yoruyormuş. Yapamadıklarını şimdi bir bir yapmaya çalışıyor.

     İyi çay yapan kafe bulmak zor. Ama Düzce’deki Mado kafe gerçekten iyi çay yapıyor.

     Pınar, ben ve Esra insanın bir başkasını bulunca tamamlanacağı düşüncesi üzerine konuştuk.

     Ben daha kendimi tamamlayamamışım, başkasını nasıl tamamlayayım.

     Galatasaray kaptanı Selçuk İnan futbolu bıraktığını açıklamış. Artık Fatih Terim’in yardımcısı olacakmış. Umarım başarılı bir teknik direktör hayatı olur.

     Fox TV’deki Sen Çal Kapımı dizisini izledim bugün biraz. Hoşuma gitti.

Kendimi öldürdüm...

     Kendimi öldürdüm. Hep eve kapanarak. Hiç sosyalleşmeyerek. Hayatta hiç yapmadığım şeyleri yapmayı denemeyerek. 

     Şimdilerde yaşamadığım şeylerin huzursuzluğu var üzerimde. Geç kalmışlığın hiç bitmeyecekmiş gibi derinden derinden gelen sızısı var ruhumda. 

     Yapmak istediklerimi hiç olmazsa şimdi yapmak istemekle, alıştığım içe kapanmanın, eve kapanmanın sabitliği arasında sıkışmışlığım var. 

     Ve tüm bunlardan sonra koskocaman bir tahammülsüzlüğüm var artık.

Battaniye beni çağırıyor...

     Hava tam battaniyelik. Geçeceksin televizyonun karşısına, alacaksın battaniyeni üstüne. Yeni başlayan dizilerden birinin de tekrarı olacak televizyonda. 

     Değme keyfine sonra. Ya da bunun dışında uzanacaksın koltuğa. Açacaksın laptopdan yeni başlayan dizilerden bir tanesini ya da Çok Güzel Hareketler Bunlar 2 veya Güldür Güldür Show’un en komik skeçlerinden izleyeceksin. 

     Bu arada yeni başlayan dizilerden neler vardı? Fox Tv’de Sen Çal Kapımı ve Bay Yanlış dizileri. Ahh şu romantik diziler, reytingleri patlatıp duruyorlar. 

     Bakalım kaç tanesi yeni sezona çıkabilecek. Ya da battaniyenin altında kendini sessizliğe bırakacaksın. Şöyle güzel bir öğle uykusu çekeceksin. Dertsiz tasasız, hiçbir şeyi düşünmeden bir uyku olacak bu.

Ne yaparsam bu hayatı yaşamış olurum sorusu...

     Durup durup aynı şeyi düşünüyorum ve soruyorum kendime: “Gerçekten hayatı yaşayabildin mi?” 

     Bazen bu düşüncelerimin sonu mutlu bitiyor. Bazen ise hüzünlü. 

     “Şunu şunu yapabilirdim” diyorum. Ya da bana tekrar bir şans verilse diye düşünüyorum. Hayatımı yeniden yaşamak için. 

     “Ben yine aynı şeyleri yapardım. Çünkü ben böyle yaratılmışım. Gensel bir durum” diyorum. 

     Beynim kendi kendine iki görüşü de savunuyor avukat gibi. Dolduruyorum, boşaltıyorum. Her iki tarafın eksi ve artılarını koyuyorum terazinin her iki kefesine. 

     Bir zaman öyle, bir zaman böyle. Bu tartışmadan bir galip çıkmayacak. Son nefesi verinceye kadar içimde sürecek bu tartışma. 

     Bir felsefeci edasıyla devamlı bu soruyu sormayı seviyorum kendime: “Bu hayatta ne yaparsam bu hayatı yaşamış olurum?” diye.

Serdar Turgut yazıları üzerine...

     Cüneyt Özdemir, YouTube kanalında Serdar Turgut’un bir yazısından bahsetti. Sonradan bahsettiği o yazıyı okudum.

     Beğendim açıkçası. Daha önce Serdar Turgut okumuş muydum hatırlamıyorum.

     Karantina günlerinde günlük tutmuş. Tam 100 gün yazmış köşesinde. Bir Blogger olarak böyle şeyleri çok severim.

     Her gün yazmak hayran olduğum şeylerden biridir. Hele birde yazılan yazının yanına, kaçıncı günün olduğu belirtilen sayılar konduğunda.

     Bir ara blogda da öyle bir moda vardı. Tam 365 gün yazmak diye. 1.gün/2.gün diye devam ederdi.

     Ben böyle bir şeye girişmedim. Şimdi soruyorum kendime: “Niye girişmedin Cem?” diye.

     Ama bunu layıkıyla yapan blog arkadaşlarım oldu. İşte Serdar Turgut da buna benzer bir şey yapmış.

     Böyle bir günlük tuttuğundan hiç haberim yoktu. Kendisini zengin ve burnu yukarıda biri zannediyordum.

     Ama öyle değilmiş meğer. Kendisine yeten bir aile bütçesi varmış, o kadar.

     Bugünkü okuduğum yazısında beni en çok etkileyen şeylerden biri, oğlunun mezuniyet töreninde yaşadığı bir olay oldu.

     Lise birincisi olarak bitirmiş okulu. Ve törende konuşma yapmaya hak kazanmış. O günü çok hayal etmiş çocuğu.

     Ama gel gör ki pandemi nedeniyle okul görevlileri ve kendileri izlemişler konuşmayı.

     Gerçekten o çocuk için büyük bir hayal kırıklığı olmuştur. Bunları okuyunca çok da bizden uzak bir hayat yaşamadığını gördüm Serdar Turgut’un.

     Ve bundan sonrası için yazılarını takip etmeye karar verdim.

Yılan burcunu kim ister ki?

     Sabahtan beri burçlar değişti mi, değişmedi mi tartışmasıdır sürüp gidiyor. Değişse ne, değişmese ne? Dünya meselesi yaptılar. Nasa açıklamış burçlar değişti diye.

     Birde yeni bir burç eklemiş. Yılan burcu diye. Arkadaş, yılan burcu diye burç mu olur? Yılan pek sevilen bir hayvan değildir. Hatta çekinilir kendisinden de. Kim böyle bir burçta olmak ister ki?

     Restorasyon üzerine bir yazı yazmıştım. O yazıda tarihi eserlerin restorasyon adı altında tarihi eserlikten çıktığını söylemiştim.

     O yazıma yorum yapan bir arkadaşım, “Her restorasyon için bunu söyleyemeyiz” demiş. Doğru demiş. Ama nedense insanoğlunun gözüne hep yanlış yapılan işler batıyor.

     Hep olumsuz olan şeylere odaklanmışız belki de. O nedenle güzel yapılan işler dikkat çekmiyor.

Aşk-ı Memnu'nun hala reyting alıyor olması ilginç...

     Aşk-ı Memnu’nun bilmem kaçıncı kez yayınlanışı ama hala reytinglerde ilk beşte. Bunca yıldan sonra ve bunca tekrardan sonra hala bu kadar reyting alması ilginç geliyor bana.

     Eski çizgi filmleri görüyorum İnstagram’da. Ben hepsini izliyorum sanıyordum zamanında. Meğer benim de izlemediğim çok çizgi film varmış.

     Üzüntüyü Bırak Yaşamaya Bak kitabını okuyorum bu ara. Kitabın yazarı insanlara hep, “Nasıl başarılı oldun ya da üzüntüyü gidermek için hayatında neler yapıyorsun?” gibi sorular yöneltiyor. “Bunu ben niye yapmıyorum?” diye sordum kendime. Çevremde başarılı olmuş kişilere sormayı düşünüyorum artık bende.

     Başarı demişken. Kişisel gelişim dünyası artık başarılı olmanın kişiye özel yolları olduğu üzerinde durmaya başladılar. Çalışmak ama nasıl? Kimine göre sabahları, kimine göre akşamları mesela. Bunu kendimiz için bir düşünelim derim.

Bloğum için aldığım her yeni kararı not ediyorum...

     Yazarak bir şeyleri anlatmak hiç de kolay değil. Ne demek istiyorum? Birine bir kağıt/kalem verelim. Ve gündemdeki bir olayı kendi ifadeleriyle anlatmasını isteyelim. Hiç de dışardan göründüğü kadar kolay olmayacağını göreceksiniz.

     Twitter’da Elon Musk gibi bir çok dünyaca ünlü kişinin hesapları ele geçirilmiş. Ve Bitcoin dolandırıcılığı yapılıyormuş. Twitter bu konuyu inceliyormuş. Koskoca bir firmanın nasıl böyle bir güvenlik açığı olabilir, akıl alır şey değil. Bir tanesi, “Twitter’ın başı çok ağrıyacak” demiş. Haksız da değil hani.

     Artık bloğumda günlük olarak yaptığım değişiklikleri not aldığım bir defterim var. Bloğum hakkında aldığım her yeni kararı not ediyorum. Böylelikle düşünce biçimi olarak nerelerden nerelere geldiğimi görmüş olacağım.

Yıldızlararası filmine bilim insanları niye sıcak değil ki?

     Çocukluğa inme yöntemi her zaman hafife alınmıştır. Ve çoğu zaman da espri konusu olmuştur. Bende gülüp geçiyordum. Ama son zamanlarda ciddiye almamız gerektiğini düşünmeye başladım. Çocukken insanın başına ne geliyorsa, hayatı boyunca etkiliyor onu. Acaba benim çocukluğuma inilse neler çıkar kim bilir.

     Yıldızlararası filmine bilim insanlarının negatif bir şekilde yaklaşmalarına bir türlü akıl sır erdiremedim. Tamam, şu an için filmde anlatılanların gerçekleşmesi hayal. Ama sonuçta bu da bir film. Hem her şey hayal etmekle başlamaz mı? Bu filmle olan alıp veremedikleri ne bir türlü anlayabilmiş değilim. Uzaya olan merakı arttırması kötü mü? Özellikle kara deliklere olan ilgiyi bu kadar arttırması.

İçimi acıtan şeyleri yazmak bile korkutuyor beni...

     Hem YouTube’da olmak istiyorum hem de istemiyorum. Nasıl mı? Şöyle ki: Ekranın karşısına geçip bir şeyler konuşmak istemiyorum. Ama başka bir şeyler yapıp YouTube’da var olmak istiyorum. Ama hala o başka şeylerin ne olduğunu bulamadım.

     Montaigne’nin Denemeler kitabını okuyorum. Kendimi sıkmadan. Günde 3-4 konu. Bazen okuduğum cümlelerden bir şey anlamıyorum. Ama yine de okumak hoşuma gidiyor.

     İçimi acıtan şeyleri yazmak bile istemiyorum. Çünkü onları yazarsam o acıyı tekrar yüreğimde hissetmek durumunda kalacağım. Tekrar kaldıramaz yüreğim o duyguları.

     Blog yazılarımda resim kullanmıyorum. Sadece yazımı yazıp, yayınla tuşuna basıyorum. Acaba bu durum bloğumun Google tarafından indekslenmesinde eksi bir durum yaratıyor mu? Resim aramaktan da yoruluyorum ya.

İnkar etmek ünlü olmanın gereklerinden biri mi?

     Bazen o kadar garip rüyalar görüyorum ki. Anlam veremiyorum. İrkiliyorum.

     Rüyalarla ilgili başka bir şey daha: İnstagram’da gördüm ve çok ilgimi çekti. İnsanın ölünce uyanacak olmasının nedeni, beynin öldükten sonrası için bilgisinin olmamasıymış.

     Gerçekten şu kara deliklerin içinde ne var. Acaba insanlık bir gün kara deliklerin içinde ne olduğunu öğrenebilecek mi?

     Ciddi ciddi düşünmeye başladım. Biz Türk milleti olarak birbirimizle olan kavgalarımızdan mı besleniyoruz?

     Bu ünlülere de güven olmuyor ha. Bir tane kadın ünlümüz kendisi hakkında çıkan aşk iddialarına çok sert yanıt vermişti. Sonradan baktık ki inkar ettiği adamla basına yakalanmış. Ünlülerin genlerinde mi var bu inkar etme durumu. Ya da ünlü olmanın gereklerinden biri mi ki?

Günlük blog yazıları bloğumdan merhaba...

     Günlük blog yazıları bloğum ile yeni bir blog macerasına adım atıyorum. Bu açtığım kim bilir kaçıncı blog. Gün gelecek de bu cümleyi kuracağımı düşünmezdim. 

     Okuduğum blog yazılarında, “Kaç tane blog açıp kapatmışımdır bu zamana kadar. Bu da yenisi” diye ifadeler okuyunca, “O kadar bloğu açıp niye kapattın be mübarek” dediğim olmuştur. 

     Ama neymiş? Büyük konuşmamak gerekiyormuş. Şimdi okuduğum o yazılardakinin aynısını bende yazıyorum şu an. 

     Belki blog açıp kapatma nedenlerim diğerlerine göre farklı olabilir. Ama sonuçta bu, bir çok blog açıp kapattığımı değiştirmiyor. 

     Açtığım her bloğu kapatmış da değilim. Açıp öylesine bıraktığım bloglar da mevcuttur. 

     İşin özü: Umarım bu bloğu kapatmam ya da kaderine terketmem. Blog dünyası, bilmem kaçıncı kere tekrar merhaba.