Her gün blog yazmak çok yordu beni...

     Birkaç gündür yine her gün yazı yazmaya başladım ya. Yeni bir şey fark ettim. Yazıları yazdıktan sonra çok bitkin hissediyorum kendimi. 

     Sanki o yazıyla beraber tüm enerjimi de yitirdiğimi hissediyorum. Bu yaşadıklarım üzerine günde sadece bir yazı yazma kararı aldım. 

     Açtığım bu bloğun heyecanı ile günde 2-3 yazı girdiğim oldu. Ama acayip yordu beni. Ne yazacağım diye düşünüp konu bulmak ve o konuları yazıya dökmek hiç de kolay bir iş değil. 

     Köşe yazarları tatilleri çıkarlar ya haftalık. O tatile çıkma yazısını okuduğumda, “Her gün yazmakta ne var. Ne yaptılar da yoruldular da tatile çıkacaklar” diyordum. 

     Meğer hiç de öyle değilmiş. Onlar sonuna kadar tatili hak ediyorlarmış.

Günlük blog yazıları 18...

     Birine o kadar bağırdım ettim. Şimdi düşünüyorum da acaba fazla mı tepki gösterdim? Akşamdan beri kafamı bu meşgul ediyor. Gözüm nasıl döndü de sinirlendim o kadar.

     Müşterilere sinirlenmeyeceğim diyorum. O müşteri zaten sorunu olduğu için bizi arıyor, sinirli olması çok normaldir diyorum. Yaptığımız işin ruhunda bu var diyorum. Hep diyorum da. Çağrıya girince işler değişiyor. Tüm bunları bilmeme rağmen yine de sinirlerime hakim olamıyorum.

     Artık bireyler olarak Müslümanlığı kendimiz yorumluyoruz. Ve yorumladığımız Müslümanlığı gerçek hayatta uygulamaya geçiyoruz. Yani bir kişiye göre gerçek din nasılsa ona göre yaşıyor. Buna bireysel Müslümanlık desek doğru mu olur bilmiyorum. Siz etrafınızda böyle insanlar görmüyor musunuz?

Günlük blog yazıları 17...

     65 yaş üstü, hala akşamları 20:00’den sonra sokağa çıkamıyormuş ya. Ben herkese sokağa çıkma kısıtlaması kalktı diye biliyordum. Bu pandemi sayesinde şunu da gördük ki: Ne çok 65 yaş üstü insanımız varmış.

     Bugün bir olaydan dolayı çok sinirlendim. Yeri göğü inlettim. İşte tamda o anlarda hayatımda radikal değişiklikler yapmayı düşündüm. İnsanlarla arama mesafe koymak olarak adlandırabilirim bu radikal değişiklikleri. Daha önce böyle bir şeye yine yeltenmiş ama başarılı olamamıştım. Bakalım bu sefer ne olacak?

     Bugün o sinirlenmemden sonra anladım ki. O sinir anında insan her şeyi yapabilir. Ve siniri geçtikten sonra yaptıklarına da köpekler gibi pişman olabilir. O yüzden bu durumu kulağıma küpe yaptım.

Günlük blog yazıları 16...

     Günde 5-10 sayfa da olsa kitap okuyordum. Bir ritim tutturmuştum. Ama son günlerde bu ritim bozuldu. Buna canım sıkkın.

     Her gün muhakkak hayatımdaki yanlışları düşünür dururum. Bunu için özel bir çaba harcadığımı düşünmeyin sakın. Günün herhangi bir anında gelir aklıma. “Keşke yapmasaydım” derim. İnce bir sızı hissederim.

     Bu blogda, bir yazıda sadece bir konuyu yazmayıp, birden fazla konu yazacağım için hiç yazma sıkıntısı çekeceğimi düşünmemiştim. Her konudan kısa kısa yazmama rağmen yine de, “Ne yazacağım” sıkıntısıyla karşı karşıyayım.

     Bazen, “İnstagram’da niye hikaye paylaşıyorum ki?” diyorum. Bazen de paylaştıkça paylaşıyorum. Hikayeden geçilmiyor. Nedense hikaye paylaşmaktan soğumaya başladım. Bu nasıl bir psikolojidir anlamadım ki.

Günlük blog yazıları 15...

     Mansur Yavaş’ı parlatmaktan vazgeçin artık. Zaten birinde liderlik özelliği varsa, o bir şekilde ortaya çıkar.

     Az önce Onur Büyüktopçu’nun sunduğu Çarkıfelek’i izledim. Sanki programa biraz daha ısınmış ve davranışlarında biraz daha özgür gibi.

     Son günlerde içtiğim çaylardan tat alamıyorum. Sıcaklardan mı acaba?

     Blogda içimden geçenleri yazmakla yazmamak arasında kalıyorum. Yazdıklarımı okuyanların, “Bu çocuk da hiçbir şey yaşamamış” demelerinden korkuyorum galiba.

     YouTube’da aramalarda öne çıkmak ne kadar da kolay. Video çektiğim bir konuyu blogda yazsam, ilk sayfada olma ihtimalim çok düşük. Ama YouTube’da çektiğim konuyu arattığımda ilk sayfada görebiliyorum kendimi.

     “100 kelime yazmak da ne var ki?” diye içimden geçiren kendime, bu yazı cevap olsun. Zar zor tamamlayabildim 100 kelimeyi.

    

Günlük blog yazıları 14...

     Bugün iki defa elektrik kesintisi oldu evde. İlki, 1 saat kadar sürdü. İkincisi 15 dakika falan. Pandemi öncesine göre çok fazla elektrik kesintisi olmaya başladı. Bana mı öyle geliyor yoksa sizce de bir gerçeklik payı var mı söylediğimde?

     İnstagram’da fotoğraf paylaşıyor ve açıklama kısmına da İngilizce bir şeyler yazıyorlar. Peki niye Türkçe değil? Çünkü İngilizce bir şeyler yazarsan tarz oluyorsun. Ne amaçla yazılırsa yazılsın pek hazzetmiyorum bu durumdan.

     Osmanlı döneminde yapılan şeyleri duydukça ağzımız açık kalıyor. Bir yer inşa ediyorlarsa, orada yaşayan hayvanları da düşünerek yapıyorlar o binayı. Her adımda bir incelik var. İşte şimdilerde bizde eksik olan o incelik. O inceliği tekrar nasıl kazanırız bilemiyorum.

Günlük blog yazıları 13...

     Elon Musk, Johnny Deep’i kafes dövüşüne davet etmiş. Tam bir rezalet. O kadar çok övülen ve örnek gösterilen adam bu mu yani? Gitgide saygım ve sevgim azalmaya başladı Musk’a karşı.

     Artık ne zaman bir çocuk kayboldu haberi duysak hemen yüreğimiz ağzımıza geliyor. “Yine mi?” diyorum içimden. Neyse ki kaybolan 11 yaşındaki Elif, sağ salim bulundu da derin bir ohh çektik hep beraber.

     Siyasetle ilgili dilimin ucuna gelip söylemek istediğim şeyler var ama yine de tutuyorum kendimi. Blogda siyasetten bahsetmeyeceğim. Çünkü karşı taraftaki okuyucularımı kaybetmek istemiyorum.

     Caner Taslaman’ın bir yazısını okudum. Yazısında aslında hurilerin, dişi bir varlık olduklarına dair net bir bilgi olmadığını, bunun sadece yorumdan kaynaklanan bir algı olduğunu söylüyordu.